Peggy Sue wyszła za mąż 1986

Mi się bardzo podobał. Kathleen Turner, Nicolas Cage i Jim Carrey zagrali wspaniale. Uważam, że to nie jest wcale komedia, tylko poważny film science-fiction. W końcu mamy do czynienia z wehikułem czasu i ingerencją w przyszłość. Muzyka bardzo mi się podobała. Sceny w szkole i dyskotece robią po dziś dzień wrażenie. Jestem jak najbardziej pod wrażeniem – Francis Ford Coppola ani trochę nie traci formy.

5/10 – Plusy:
+ zasłużona nominacja do Oscara dla Kathleen Turner
+ szalejący Nicolas Cage, jego przerysowana gra i irytujący sposób mówienia ożywiają każdą scenę
+ ciekawie zobaczyć młodego Jima Carreya, który już tutaj robi dziwne rzeczy ze swoją twarzą i ciałem

Minusy:
- słaba charakteryzacja, ani przez moment nie uwierzyłem, że oglądam starsze wersje Turner, Cage’a i Carreya, a Helen Hunt jako córka Turner i Cage’a wygląda przez to naprawdę groteskowo
- najciekawszy wątek, ingerencji Peggy Sue w przyszłość zostaje zupełnie niewykorzystany, bohaterka jest głównie bierną uczestniczką wydarzeń, scenariusz poprzez wątek piosenki Beatlesów stara się sugerować, że wszelkie ingerencje są skazane na porażkę, ale przeczy temu zakończenie z książką
- potwornie przewidywalny i ledwie nakreślony we wcześniejszej części filmu morał
- początkowy klimat przywodzący na myśl Powrót do przyszłości szybko ustępuje miejsca sentymentalnemu romansidłu, nawet dialogi z ciętych ripost przechodzą we łzawe wyznania